Pisarstwo Władysława L. Terleckiego, twórcy uważanego, obok Teodora Parnickiego, za odnowiciela polskiej powieści historycznej i zasłużenie bardzo wysoko lokowanego w hierarchii literackiej lat 1945–1989, wydaje się dziś niemal zupełnie zapomniane. Przekonać się o tym można zaglądając choćby do indeksów nazwisk, na które powołują się autorzy zbiorowych tomów poświęconych pisarstwu historycznemu. Ten stan rzeczy bywa odnotowywany „kuluarowo”, w trakcie konferencji naukowych, i eksplikowany oficjalnie.

Usytuowanie pisarza na obrzeżach zainteresowań nie tylko tak zwanych zwyczajnych czytelników, ale też profesjonalistów-literaturoznawców, może mieć swoje źródła w kilku zjawiskach. Precyzyjne ich rozpoznawanie wykraczałoby daleko poza literaturoznawcze ramy tej książki, niemniej, zarysowo i hipotetycznie, chciałabym jednak zrekonstruować przyczyny takiego lokowania dorobku autora Spisku.
Niniejsza publikacja przybliża postać autora, sytuując go w kontekście literaturoznawczym.